New NeapolisNo Structure
New Neapolis ~ No Structure is kortweg
een liefdesverklaring aan de steden Napels en Rotterdam. Het tweetalige boek
(Engels en Italiaans) is ook de eerste stap richting een date met twee
soortgelijke Europese havensteden: Marseille en Liverpool.
'Er zijn mensen die houden van dorpen en
weidse polderlandschappen. Gyz La Rivière niet. Die houdt van steden, meer
specifiek: van havensteden. Hij houdt van rauw en ongepolijst. Van Rotterdam en
van Napels. Een groter contrast dan tussen deze twee steden lijkt nauwelijks
denkbaar. De een, Napels, levend met de rug naar de toekomst, verwaarloosd en verschrompeld.
De ander, Rotterdam, bejubeld om zijn gedurfde architectuur, ondernemingszin en
al met een been in de 21ste eeuw toen die nog moest beginnen. In No Structure gaat hij op zoek naar wat deze twee steden bindt. Dan
moet je van goeden huize komen. Dat komt Gyz. In elf hoofdstukken voert hij de
lezer overtuigend door de stegen van Napels, langs kerken, vervallen paleizen
en afvalbergen, als wel door het Rotterdam van zijn jeugd en dat van zijn
grootouders - dat verdwenen Rotterdam, opgeofferd aan wat wel vooruitgang wordt
genoemd. Hij tilt hier en daar een tegel op, krabt aan de strakke, modernistische
gevels in Rotterdam, kijkt achter de voordeuren van de verkruimelde
Napolitaanse paleizen en ziet twee steden die in de kern meer overeenkomsten
hebben dan een argeloze bezoeker ooit had kunnen vermoeden. Rotterdam en
Napels, ontdekte Gyz, zijn steden van de gewone man. Het zijn geen nuffige
steden als Milaan, Parijs en – vooruit – Amsterdam. Nee, Rotterdam en Napels
zijn volks, multicultureel en ruw. De droom van de jongeren is Tony Montana uit
Scarface, of voetballer Messi en
rapper Tupac. Het zijn harde steden, maar achter die hardheid schuilt de warmte
en de solidariteit van de straat. Ze houden van hun stad en van elkaar. Het is
geen toeval dat de supporters van Feyenoord en SSC Napoli behoren tot de meest
trouwe en meest fanatieke aanhang van hun land. Wat zou het mooi zijn, pleit
Gyz, als deze steden, aangevuld met soortgelijke havensteden als Marseille en
Liverpool, broedersteden worden, steden waarin het niet draait om geld, maar om
gemeenschapszin. Een naam heeft hij al: New
Neapolis.' Gert Hage, auteur van Napels, Een duivels paradijs (2016)
|
Over de auteurGyz La Rivière Gyz La Rivière (Rotterdam, 1976) is beeldend kunstenaar en bestudeert zijn geliefde Rotterdam al zijn leven lang met ‘re-interpretaties van het verleden middels de toekomst’. Het is van grote invloed om op te groeien in een stad die nooit af is. Maar, zoals dat gaat met liefdes, is er op den duur ook kritiek: waarom altijd maar dat voortdenderen naar de toekomst? Kan het ook anders? De mogelijke antwoorden hierop probeert hij te formuleren in een reeks publicaties, zoals 13 minuten, Pschorry!, Eksit Krant, Treurniet, Rotterdam 2040, flyer’dam en Jan Hart. In 2013 ging de verfilming van Rotterdam 2040 (95 min.) in première: een ijzersterk filmisch tijdsdocument als reactie op de ‘Stadsvisie 2030’ van de gemeente Rotterdam. In 2002 kreeg Gyz La Rivière de Maaskantprijs en in 2011 ontving hij de Lof der Zotheidspeld van het Comité Erasmus en in 2012 de Dolf Henkesprijs. |